Rozdział siódmy

Jason Walker - Echo

   Pierwsza przerwa techniczna w pierwszym secie należała w zupełności do Skrzatów. Wygrywali do dwóch.

   Druga już nie była taka piękna. Przegrywali dwanaście do szesnastu.

- Co się stało? - Spytał Miguel. - Co się z wami, kuźwa, dzieje?

   Czuł polskiego ducha, pomyślałam.

- Było już dobrze, a teraz? - Spojrzał na mnie. - Ty im coś powiedz, może ciebie posłuchają.

   Pierwszy kryzys Falaski?

- Dobra. Spinamy tyłki, poprawiamy blok i gramy środkiem. Ogarniacie? - Usłyszałam grupowe potwierdzenie. - To na boisko - popchnęłam Szampona i Zatiego w stronę pomarańczowego prostokąta.

- Cóż za mowa motywująca - zaśmiał się Karol.

- Powinni jeszcze dostać bon na kopa w cztery litery - wybąkałam.

- Jaka cenzura - jak on się chichra...

- Nie marudź - dźgnęłam go w bok i puściłam oko.

   Akcja numer jeden po przerwie. Zagrywa Pit. Piłka bez problemów przelatuje na drugą połowę boiska i uderza w Zatora. Kieruje się na lewy aut. Uriarte zdąża ją perfekcyjnie odbić. Mariusz wyskakuje dla zmyłki, blok w postaci Nowakowskiego i Lotmana - Amerykanina z, wiecznie, podwiniętym rękawem koszulki - go kryje. Niepotrzebnie. Blok Resoviaków nawet nie zdążył się zorientować, że to nie Wlazły zaatakuje. Wrona, nieblokowany, przebija piłkę na drugą stronę. Obrona rzeszowian zbiera swoje tyłki trochę za późno. Piłka uderza idealnie w linię trzeciego metra. Achrem rzuca się w to miejsce i odbija pustkę.

   Euforia Skrzatów nie zna granic. Wzrok Andrzeja kieruje się na mnie. Puszcza mi oko. Odwdzięczam się tym samym.

   Wpadłam na genialny pomysł.

   Pomachałam Wronce i rzuciłam się w stronę trybun. Musiało to dziwnie wyglądać, tym bardziej, że prawie potykałam się o własne nogi. Dobiegłam, a raczej doczłapałam się, cudem nie obijając sobie nóg o krzesełka, do przewodniczącego "bełchatowskiego ula". Dobrze, że nie zaliczyłam żadnej gleby. Tak wiem, jestem cholernie zdolną osobą. Mam talent do wpakowywania się w kłopoty. Każdego dnia przypomina mi o tym blizna na biodrze.

- Moglibyście zaśpiewać fragment naszego hymnu? - Wydyszałam.

- Oczywiście, tylko trzeba coś zorganizować. Niech cała hala śpiewa.

- Jasne, zaraz się zorganizuje - zamyśliłam się na moment. - Kobieca siła przekonywania.

- Okay. To my zaczniemy tylko zajmij się organizacją.

- Spoko, spoko.

   Wróciłam na swoje miejsce z wielkim uśmiechem na twarzy.

   Skra wygrywa 19:17. Czas dla Andrzeja Kowala.

   Czas na mnie.

   Pędzikiem - zawiało reklamą szybkiej pożyczki, sorry - ruszyłam w stronę chłopaka, który robił za prowadzącego i komentatora w jednym. Taki Ibisz i Swędrowski na raz.

- Mógłbyś coś napomnieć o śpiewaniu hymnu Skrzatów? No wiesz, tak jak organizujesz meksykańską falę czy coś.

- Dobra, poczekaj - włączył mikrofon. - Prośba do miejscowych kibiców! Może byśmy tak coś zaśpiewali? Na przykład fragment hymnu? - Spojrzał na mnie. Skinęłam głową.

   Pomachałam do chłopaka, przewodniczącego "ula". Na hali zabrzmiał przepiękny fragment bełchatowskiego hymnu. Wszyscy wstali i śpiewali.

Mamy żółte serca,

w których płynie czarna krew,

bo to Skra Bełchatów,

bo to Skra Bełchatów jest!

   Na bełchatowian spadł grad, grad krótkich, wygranych akcji. Wygrali set. Orżnęli Sovię 25:18. Niesamowite a jednak. Cud nie set.

   Zaśmiałam się widząc minę Kłosa mówiącą "takiego wała" i spojrzałam na miejsce, w którym powinnien być Zibi. Siedział tam. Uśmiechnięty.

   Szybka decyzja.

   Gdy tylko skończyła się przerwa między setami, na której rozmawiałam z chłopakami, podreptałam ukradkiem do Bartmana. Po zamianie stron miałam bliżej.

- I jak mecz? Podoba się czy raczej zawiedziony? - Spytałam zajmując miejsce koło niego.

- Skra dzielnie walczy, należy im się ten wygrany set.

   Analizowałam każdy centymetr jego twarzy. Nie był idealny, z resztą, nikt nie jest, ale miał w sobie to "coś". Jego wyraz twarzy. Poważny i groźny, ale równocześnie intrygujący. Nieodpychający. Jakby skrywała się w nim tajemnica. Nie taka płytka, łatwa do odkrycia, ale głęboka, zakorzeniona, skomplikowana i nieosiągalna dla kogoś kto nie jest Zbigniewem Bartmanem.

- Poza tym, odbiegając o maraton od poprzedniego tematu, dlaczego jesteś w Polsce?

   Nurtowało mnie to od... jakiś dziesięciu sekund.

- Maluśka kontuzja, więc krótkie wakacje - podwinął rękaw.

   Moim oczom ukazał się śnieżnobiały bandaż.

- Skręcona? - Pokiwał głową. - Standard, nieprawdaż?

- Prawdaż - zaśmiał się. - Grasz w siatkówkę?

- Rekreacyjnie - przyznałam. - Jeździłam na biwaki siatkarskie, ale to chyba nie dla mnie. Lubiłam grać na ataku i w ogóle, ale sama kobieca siatkówka mnie nie pociąga.

- W męskiej się trochę dzieje. Jest bardziej widowiskowa.

- Właśnie!

- Więcej kłótni i testosteronu - zaśmiał się.

- To na bank ten brak testosteronu - zawtórowałam mu.

   Lubiłam śmiech Zibiego, lubiłam Zibiego. Był szczery. Lubiłam jego docinki i cynizm komentarzy. Jego charakter był podobny do mojego - chaotyczny i nieprzyzwoicie niepoprawny. Nie idealny, ale w pełni naturalny. Nikogo nie udawał i nikomu nie ulegał. Prawdziwy facet z krwi i kości, a w tym przypadku z krwi i mięśni.

   Set, który spędziłam w większości na rozmowie ze Zbyszkiem, minął mi niesamowicie szybko! Jak seans kina 5D.

   Skra wygrywała 2:0. Teoretycznie mogła przegrać, co w praktyce nie wyglądało tak kolorowo z puntu widzenia Sovii. Mieli twardy orzech do zgryzienia, a raczej głaz. Tak, głaz. To było odpowiedniejsze słowo. Pierwszy raz od dłuższego czasu bełchatowianie przewyższali rzeszowian pod każdym względem, zaczynając od bloku i przyjęcia, poprzez atak i wyprowadzanie piłki, a kończąc na zagrywce i psychice.

   Ostatni set był jednym, wielkim asem serwisowym. Bełchatowianie zdobyli zagrywką dziesięć punktów, w tym dziewięć asami, a to ponad jedna trzecia punktów potrzebnych do wygrania seta!

   Akcję na wagę meczu zapamiętam do końca życia. Cała hala wstała. Zarówno ta część czarno-żółta, jak i czerwono-biała. Trener Kowal wykorzystał już wszystkie czasy i nie mógł przerwać tej pięknej chwili. Piłka w posiadaniu atakującego, Mariusza Wlazłego. Zagrywał bardzo wysoko. Piłka przeleciała nad siatką i jakby odbiła się od niewidzialnego, obniżonego sufitu zaczęła niebezpiecznie, a przede wszystkim szybko, spadać na parkiet. Igła rzuciła się z poświęceniem. Kochany Krzysio. Poszybowała na koniec boiska. Rzeszowianie mieli problem. Aleh zdążył ją odbić. Soviacki atakujący, Jochen, nie miał z czego zaatakować i tylko przebił piłkę na drugą stronę. Wykorzystali to Nicolas i Szampon. Argentyńczyk bez zastanowienia wystawił ją na prawą stronę, stronę Mario. Kula nie leciała za długo. Bomba, zaadresowana przez naszego kapitana, z impetem uderzyła w pojedynczy blok Lotmana i poszybowała daleko w aut.

   Moja euforia nie znała granic. Z resztą nie tylko moja. Cała czarno-żółta hala tryskała szczęściem. Pokonaliśmy Asseco Resovię. Andrzej podbiegł do mnie i pochwycił w ramiona. Był cholernie mokry, ale miałam to w głębokim poważaniu. Cieszył się jakby wygrał Puchar Polski.

- Gratuluję - wyszeptałam mu na ucho kątem oka zauważając Zibiego bijącego brawo.

- Dzięki.

- Kiedy świętujemy?

- Przecież nie możemy pić.

- Kto nie może, ten nie może - zaśmiałam się.

   Po meczu wybrałam się do klubu, na bilard, z Wroną, Kłosem, Uriarte, Conte, Zatim, Bąkiem, Pliną i Antigą.

   Graliśmy w parach. Ja i Andrzej roznieśliśmy wszystkich. Po jednej turze podreptałam do baru.

    Więcej grzechów nie pamiętam.

Dziękuję Wam wszystkim, a w szczególności Judycie, która wspiera mnie w każdym komentarzu i prowadzi wspaniałe opowiadanie! :) Judytko, masz talent.

Proszę o komentowanie, to pomaga. Nawet nie wiecie jak bardzo!

Btw. Asiek, gdzie mój dedyk u ciebie, zgredku? ;pp

Mogę was informować o nowych rozdziałach na Twitterze.

Kontakt ze mną: Twitter i Ask.