Rozdział dziewiąty

Justin Timberlake - Mirrors (full version)

   Prawie cały tydzień spędziłam na porannych i popołudniowych treningach, obiadach jedzonych z Andrzejem i samotnych wieczorach.

   Powoli zbliżała się ostatnia noc w Bełchatowie przed meczem w Bydgoszczy.

   Po popołudniowym treningu dość szybko zmyłam się z hali i ruszyłam prosto do mieszkania.Było w miarę ciepło, ale i tak zapięłam kurtkę. Oczywiście, znając moje szczęście, przycięłam sobie brodę zamkiem. Zaklęłam pod nosem.

   Przemierzałam ulice Bełchatowa w milczeniu, wsłuchując się, w tak zwane, odgłosy miasta. Powoli zapadł mrok. Dzisiejszy trening się trochę przedłużył. Szum samochodów, głosy ludzi przebijające się z przyulicznych restauracji, kawiarni i sklepów oraz wiatr pieszczący liście drzew na "pasach zieleni" pieściły moje uszy. Nie przeszkadzało mi to. Uwielbiałam te odgłosy od dzieciństwa. Wychowałam się wśród nich w Jastrzębiu i Bydgoszczy. Półmrok, który panował w mieście, dodawał mu uroku.

  Doszłam do bloku i nawet nie musiałam wyjmować kluczy, bo w drzwiach minęłam się z sąsiadem. Wysokim, dość przystojnym blondynem o wdzięcznym imieniu Łukasz, które już od wielu lat kojarzy mi się tylko i wyłącznie z Ziomkiem.

   Poznaliśmy się w jednym z dni, w którym meblowałam mieszkanie. Po kolejnej kłótni z Janem, do którego musiałam mówić tato, wybiegłam z bloku i natknęłam się na niego. Poczęstował mnie papierosem. Palił nałogowo, a ja trzymałam papierosa w ustach raz na parę tygodni, a czasem miesięcy.

- Cześć - przywitałam się.

- Hej - uśmiechnął się. - Chcesz jednego? - Spytał, wyjmując z kieszeni swoje ulubione cienkie, niebieskie Viceroie.

- Nie, dzięki. Jak wrócę z Bydgoszczy w niedzielę to przyjdę na bucha, ok?

- Czekam, skarbie - uśmiechnął się łobuzersko.

- Dobra. Spadam, bo się muszę spakować.

   Zrobiłam minę pod tytułem auć.

- Do zobaczenia - uśmiechnął się i zaciągnął.

- Pa - powiedziałam i weszłam na klatkę.

   Otworzyłam drzwi, zapaliłam światło w dużym pokoju i sypialni. Wyjmując torbę z szafy, nie miałam zielonego pojęcia co w nią spakuję. W sumie, chyba jak każda kobieta nigdy nie mam się w co ubrać, więc po prostu zaczęłam wrzucać do pudła to, co akurat miałam w ręce. Bielizna, spodnie, bluzki, sweter, bluza, uniformy, ukochane adidasy, kosmetyczka... Po spakowaniu wszystkiego poszłam się wykąpać.

   Oblewając się litrami wody, myślałam o tym, czego dowiem się w swoim, poniekąd, rodzinnym mieście. Co do powiedzenia mają mi rodzice? Praktycznie rzecz biorąc, w ogóle się mną nie interesują. Równie dobrze mogliby zostawić mnie w lesie i przywiązać do drzewa jak psa. Zachować się jak te nieczułe bestie, które krzywdzą bezbronne zwierzęta, umierające w mękach. Byłam równocześnie wniebowzięta i cholernie rozczarowana. Wniebowzięta, bo nie wypytywali mnie o byle co. Rozczarowana, bo, za przeproszeniem, mieli mnie w głębokim poważaniu, więc radości brak. Zachowywali się jak jacyś wyrodni, a tacy nie byli. Bynajmniej nie mama.

   A może w Bydgoszczy działo się coś złego? Chciałam odgonić od siebie tą myśl, ale tylko zarąbałam łokciem o ścianę.

   Zakręciłam wodę, wytarłam się do sucha i szczelnie okryłam ręcznikiem. Wyszłam z łazienki, przeczesując ręką mokre, zlepione w strąki włosy. Wyciągnęłam z szafki w sypialni bieliznę i za duży t-shirt, który dostałam na 20-ste urodziny od Konara. Przebrałam się, a ręcznikiem wytarłam włosy. Następnie powiesiłam go na grzejniku w łazience. Zwinęłam szczotkę do włosów z półki pod lustrem i podreptałam do pokoju. Włączyłam telewizor i usiadłam na kanapie, rozczesując włosy.

   Ktoś zapukał do drzwi.

- Otwarte! - Krzyknęłam.

   Nie chciało mi się ruszać swych szanownych czterech liter.

- Powinnaś się zamykać.

   Andrzej wszedł do mojego mieszkania z torbą na ramieniu, zakluczając za sobą drzwi.

- Ciebie też miło widzieć - wymruczałam wlepiając się w telewizor.

- Ej - walnął torbę w przejściu i podszedł do mnie. - Przecież nie powiedziałem, że się nie cieszę - usiadł koło mnie.

   Skończyłam rozczesywać włosy i oczyściłam szczotkę. Wstałam, to, co miałam w ręce, wyrzuciłam do kosza w kuchni, a szczotkę odłożyłam na miejsce. Wróciłam do Wrony.

- Obraziłaś się?

   Zajęłam miejsce koło niego.

- Nie.

- Dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać?

- Kto tak powiedział? - Spojrzałam na niego dość gniewnie. - I co ja teraz robię? - Pytanie retoryczne.

- Nikt. Mam takie odczucie - spuścił wzrok.

- Znowu?

   Próbowałam go zmusić, żeby na mnie spojrzał. Poległam.

- Nie zawsze muszę ci się rzucać na szyję, żeby cieszyć się z tego, że jesteś ze mną, jasne?

- Tak.

- To dobrze - opadła teatralnie na oparcie kanapy.

- Czyli chcesz ze mną gadać? - Zawtórował mi.

   Wydałam z siebie coś w stylu wkurzonego jęku. Jeżeli coś takiego w ogóle istnieje.

- Tak - wycedziłam przez zęby.

   Byłam trochę zmęczona. Ziewnęłam.

- Przepraszam - wymamrotałam. - Śpisz dzisiaj u mnie? - Spytałam, wskazując na torbę.

- Takie było założenie - poczułam jego dłoń na kolanie.

- Okay. Jestem strasznie zmęczona. Idę umyć zęby i zaraz wracam - wstałam z kanapy.

- Czekaj, idę z tobą - uśmiechnął się.

   Po wspólnym umyciu zębów zostawiłam Andrzeja w łazience by mógł się przebrać, a sama wyłączyłam telewizor i doczłapałam się do sypialni.

   Wdrapałam się na łóżko i poprawiłam sobie poduszkę. Usiadłam, opierając się plecami o ścianę i przykrywając puszysta kołderką.

- Jestem.

   Wrona wszedł do sypialni ubrany w same bokserki.

- Zapal lampkę - rozkazał.

   Posłusznie wykonałam polecenie. Zgasił światło.

   Pokój wypełniała pomarańczowa poświata, którą powodował abażur lampki nocnej.

   Mój towarzysz przemierzał pokój, a ja podziwiałam każdy centymetr jego torsu. Zatrzymał się przed łóżkiem i zaczął mi się bacznie przyglądać. Przygryzłam lekko dolną wargę.

- Mogę?

- A jak myślisz?

- No, nie wiem.

- Ale ja wiem. Wskakuj.

   Położył się koło mnie. Zsunęłam się do pozycji leżącej i spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Dobranoc - wyszeptał.

- Dobranoc.

   Założył mi za ucho kosmyk włosów, a usta popieścił tysiącem pocałunków, słodkich i delikatnych, równocześnie wyłączając światło lampki.

Dziękuję za ponad 2500 wejść i dotychczasowe komentarze!

Rozdział jest jaki jest, może nie powala, ale w sumie, jestem z niego nawet zadowolona. Wiem, jestem cholernie skromna. No cóż, zdarza mi się.

Napisałabym tu dużo więcej, ale nie chcę przynudzać i pewnie większość z was i tak nie czyta mojego dopisku.

Powiadomienia o nowych rozdziałach nadal aktualne, wystarczy podać swój nick do Twittera lub link do bloga.

Kontakt ze mną: Twitter i Ask.

Pozdrawiam, Aleksowaa <3