Rozdział dwudziesty drugi

Wet Fingers - Turn Me On

    Siedziałam na łóżku zaczytana w powieść kryminalną Lee Childa Jack Reacher. Poszukiwany. Fabuła mnie wciągnęła, więc wyobrażałam sobie przedstawione w książce sytuacje. W domu byłam sama, ale do moich uszu dotarł podejrzany szmer i skrzypienie desek podłogowych w salonie. Bezszelestnie zamknęłam książkę, wcześniej zaznaczając miejsce, którym skończyłam, zniszczoną zakładką, i po cichu zeszłam z łóżka, jak dobrze, że nie miało w zwyczaju przeraźliwie skrzypieć! W pokoju panował półmrok. Zgasiłam lampkę, żeby na korytarz nie wydostało się białe światło, gdy otworzę drzwi. Posuwając delikatnie stopami po podłodze, uchyliłam drewnianą płytę. Pod nosem dziękowałam Bogu, że zawiasy nie zaskrzypiały tak, jak zawsze. Wyszłam do przedpokoju. W salonie coś się poruszyło. Widziałam to mimo ciemności panującej w całym domu. Matko, co z Aslanem? Modliłam się, żeby siedział cicho w garażu.

   Przy ścianie stała parasolka. Chwyciłam ją w obie ręce i poczęłam się skradać w stronę złowrogiego cienia. Ten ktoś zrobił krok w moim kierunku. W tym momencie znajdowałam się obok łazienki. Drzwi były uchylone. Schowałam się za nie. Kroki, jak zakładałam włamywacza, były coraz wyraźniejsze. Dopiero teraz, po krótkiej analizie mojego umysłu, doszłam do wniosku, że jestem w pułapce. Może nie szklanej, ale pułapka to pułapka. Nie miałam dokąd uciec. Odwrót byłby wkroczeniem w sam środek sieci pająka, który niestety nie miał nic wspólnego ze Spidermanem.

Who I am? I'm Spiderman.

   Teraz chciałabym, żeby te słowa zabrzmiały przy moim uchu. Och, jaka szkoda, że ci wszyscy superbohaterowie to bujda. Tak bardzo przydałby mi się jeden z nich. Nie pogardziłabym nawet Hulkiem. Wolałabym żyć z zdemolowanym domem, niż nie żyć. Nie czuć. Nie istnieć.
   Zaklęłam w myślach i zostało mi już tylko jedno wyjście. W sumie to dwa, ale nie było mowy o ujawnieniu swojej osoby i poddaniu się. Zaczęłam odmawiać zdrowaśki. Nie na głos, rzecz jasna, ale w zawrotnym tempie już owszem. Ktoś wszedł do mojego pokoju. Widziałam go. Schowałam się wgłąb łazienki.
   Był średniego wzrostu, grubej kości i kuśtykał na lewą nogę. Stał tyłem, ale z tej perspektywy również widziałam, że miał na głowie kominiarkę. Spojrzał na wnętrze mojej izdebki i zaklął. Czyżby nie znalazł tam nic wartościowego? Na pewno nie o to mu chodziło. Na biurku zostawiłam laptopa, na łóżku telefon, a na ścianie znajdowała się kolekcja autografów siatkarzy, piłkarzy i szczypiornistów. Były tam nawet podpisy Beckhama oraz Casillasa. Autentyki. Fanatycy daliby za to niezłą kasę. Koło okna z kolei wisiała oryginalna koszulka Sergio Ramosa, którą przywiozłam z wakacji w Madrycie, i którą dostałam od samego sportowca. Tanio by jej nie sprzedał, więc nie był rabusiem.
   Czego chciał?
    Z jego gardła wydobył się głos wołający moje imię. Po pięciu minutach darcia się do mojego imienia doszły wyzwiska pod moim adresem.
   Moje serce biło szybko i nierównomiernie. Oddech miałam przyspieszony, a do płuc wiecznie napływało za mało powietrza.
   Odwrócił się w stronę łazienki, w której się znajdowałam. Czyżby słyszał, jak głośno przełykam ślinę?
- A może - wyszeptał złowrogo.
   Zrobił parę kroków w moją stronę.
   Zdrowaśki, które wciąż wypowiadałam, zaprzątnęły mój cały umysł.
- Tu jesteś, mała niewdzięcznico - powiedział, zapalając światło w toalecie. - Odłóż to, bo zrobisz sobie krzywdę, skarbie - wyrwał mi z ręki parasolkę i rzucił nią przez korytarz.
   Śledziłam tor jej lotu. Byłam przerażona, cholernie przerażona.
   Podniósł lekko mój podbródek i wpatrywał mi się w oczy. Jego dotyk był zimny i... zły? Chyba nie powinno się tak tego określać, ale to był trafny przymiotnik. A może diabelski? No cóż, ja żadnego cyrografu nie podpisywałam.
- A teraz się zabawimy, słoneczko.
   Zsunął ramiączko mojej koszulki i podszedł bliżej. Nie był najmilszą istotą, jaką spotkałam w swoim życiu, aczkolwiek był znajomy mojej osobie. Nie wiem skąd, ale był. Domyśliłam się o co mu chodzi. Nie byłam dzieckiem. Niepełnoletnia tak, ale nie nieletnia, a tym bardziej nie nieświadoma. Za to on, właśnie on!, był gwałcicielem. Tego byłam pewna.
- Spierniczaj - wycedziłam przez zęby.
- Grzeczniej! - Rozkazał, szarpiąc mnie za ramię.
- Jesteś psychiczny - stwierdziłam.
- To nie debata! - Krzyknął, szarpiąc mnie ponownie.
   Jeszcze raz, pomyślałam. Będzie bolało, ale tym razem ciebie.
- Spierniczaj - powtórzyłam.
   Szarpnął mnie.
   Dość. Nie wytrzymałam. Zasunęłam mu siarczysty policzek, a następnie kopniaka w krocze. Gdy uciekałam, złapał mnie za kostkę. Z mojego gardła wydobył się przeraźliwy krzyk.

- Klaudyna! Klaudyna, przestań krzyczeć!
   Przejęty Zbyszek potrząsał mną, jak barman shake'erem.
   Zamknęłam się. Nie widziałam jego twarzy, ani tym bardziej swojej, ale założę się, że nasze oczy były przepełnione strachem, a jego dodatkowo troską.
- Cicho, skarbie - wyszeptał, przyciskając mnie do swojego rozgrzanego torsu. - Już dobrze. To tylko sen - zapewniał. - Nic ci nie grozi, rozumiesz?
   Chciałam odpowiedzieć, ale, jak na przekór, teraz nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku.
- Kocham cię - powiedział, ocierając wargami płatek mojego ucha.
   W odpowiedzi złożyłam delikatnego całusa na jego nagiej klatce piersiowej.

I jest kolejny!

Dziękuję za prawie 6,5 tysiąca wejść i ponad 180 komentarzy! Czekam na więcej, a macie jeszcze trochę do poczytania, bo napisane mam ponad 30 rozdziałów i epilog. Mam nadzieję, że zakończenie będzie trafne.

Napisałam rozdział, który, tak sądzę, może zaskoczyć. Jestem z niego dumna i myślę, że wypada całkiem nieźle.

Zastanawiam się nad stworzeniem zakładki "Kontakt", w której byłby podany mój Twitter i Ask.

Bardzo proszę osoby informowane o komentowanie rozdziałów, gdyż nie wiem czy jest sens w ogóle je informować. Najlepiej żebyście podpisywali się również twitterowymi nickami.

Coś dla Aśki: Kobito, jak schodzisz z fejsa to pisz "pa" albo "cześć", a nie czekasz aż się skapnę! Poza tym, skąd bierzesz nagłówki na blogi? Podaj stronkę, na której można takowe stworzyć :)
+ Sorry za zmylenie z opóźnieniem ;P

Coś dla Judyty (@sportismylife): Dziękuję za miłe słowa, które zamieściłaś pod moim komentarzem na Twoim wspaniałym blogu. Poniekąd czerpię inspiracje z Twojego stylu pisania, ale Chopinem nie będę i mistrza nie przerosnę ;)

Pozdrawiam, Aleksowaa <3