Rozdział dwudziesty szósty

The Wanted - Walks Like Rihanna

   Usiadłam na fotelu w kształcie Mikasy, którą dostałam od Kipka i Konara jako przedwczesny prezent na 21. urodziny. Odetchnęłam z ulgą. Rozchyliłam palce skostniałej dłoni, podciągając pod brodę kolana. Oparłam głowę o jedno z nich i, trzymając przedmiot przed stopami, wpatrywałam się w niego z zaciekawieniem. Obracałam nim między palcami. Po chwili spostrzegłam doczepioną karteczkę.

Mówiłem Ci, że zawsze przy Tobie będę. Kocham Cię, Zbyszek

   Uśmiechnęłam się i wierzchem dłoni otarłam łzę, spływającą po moim policzku.
   Prezentem od Zibiego był srebrny wisiorek z trzema zawieszkami. Znaki układały się w dobrze wszystkim znane ZB9. Każdy z emblematów miał około centymetra wysokości i niewiele mniej szerokości. Może siedem milimetrów? Osiem? Nieważne. Były piękne. Delikatne, błyszczące, jak na moje oko ze srebra, ale pewności nie mam. Musiał wydać na to niemałą kasę. Na literce B przy złączeniu dwóch brzuszków znajdował się mały brylancik.
- Kocham cię, Zbyszek - wyszeptałam, zapinając na szyi prezent od ukochanego.
   Wstałam z pufy i podreptałam do sypialni. Spojrzałam na półkę nocną i chwyciłam do ręki, leżący na niej, telefon. Napisałam krótką wiadomość i zaadresowałam ją do Bartmana.

Dziękuję. Jest piękny. Kocham Cię.

   Zapewne odczyta ją dopiero w Warszawie, ale cóż.

   Moja torba spoczywała przy krzesełku rezerwowych, na którym siedziałam, oglądając sparing Skrzatów. Dzisiejszy trening przebiegał spokojnie. Chłopcy byli posłuszni, grzeczni i, o dziwo, nie mieli durnych pomysłów na urozmaicanie pracy sztabowi szkoleniowemu. Nawet Szampon nie kpił sobie ze mnie, jako Pani Technik. Uśmiechał się łobuzersko i wiem, że kąśliwe uwagi miał na końcu języka. Na moje szczęście się hamował. Na swoje również.
- Cześć.
   Karol usiadł koło mnie, a ja podałam mu ręcznik.
- Hej - odpowiedziałam.
- Dzięki - powiedział, wycierając twarz. - Ładne cudeńko - uśmiechnął się.
- Co?
   Nie do końca go zrozumiałam.
- Zbyszek dał ci ładny łańcuszek - wyjaśnił.
- O to ci chodzi! Dziękuję.
   Odwzajemniłam jego uroczy uśmiech.
- Wyjechał?
- Dziś, przed południem.
   Nastała chwila ciszy, ale wbrew pozorom bardzo krótka.
- Widzimy się wieczorem u mnie na FIFIE? Lubisz grać? - Spytał pobudzony, jakby zadowolony ze swojego pomysłu.
- Jasne, wpadnę.
- Super - ucieszył się.
   Pokręciłam głową, śmiejąc się.
- Też się cieszę, Karolku.
- O - jęknął rozczulony. - Jak słodko! - Wysłał mi buziaka.
- Jesteś stuknięty, wiesz?
- Wiem. Wrona mi to ciągle powtarza - pogroził palcem nadchodzącemu Andrzejowi.
- On też nie należy do najnormalniejszych na tej planecie - skwitowałam.
- To też wiem, ale on... Już niekoniecznie.
- Nie wierzysz w naszego kolegę?
- A kto by wierzył? - Zapytał, zapewne retorycznie.
- O czym rozmawiacie? - Spytał Wrona, wyciągając rękę po ręcznik.
   Podałam mu zwitek materiału.
- Dzięki. O czym rozmawiacie? - Ponownie zadał pytanie.
- Obrabiamy ci dupę - powiedział prosto z mostu Karol.
- A co? Az taka dobra? - Zaśmiał się.
- Chciałbym mieć taką samą - zakpił Kłos.
- Debile - wymamrotałam.
- Ach, zapomniałem! - Jęknął Zbożopodobny. - Klaudyś ma najfajniejszy tyłek!
- Daruj sobie - zaśmiałam się.
- Nie ubliżaj jej - skarcił go Andrzej, grożąc palcem.
   Żeby to jeszcze miało coś wspólnego z groźbą, a nie wygłupami.
- Dzięki - posłałam mu szczery uśmiech.
- Nie ma za co, Dyśka.
- Jeden porządny.
   Miguel ogłosił koniec treningu. Rozdałam wszystkim ręczniki. Nie należało to do moich obowiązków, ale co mi szkodzi? Korona mi z głowy nie spadnie. Chłopaki jeszcze przez parę chwil się przepychali, szturchali i śmiali, jak głupki. Byli tacy kochani i pocieszni.
   Próbowali mnie rozśmieszać na wiele sposobów. Gestami, tekstami, mimiką twarzy. Zazwyczaj im się to udawało. Potrafili wyciągać mnie z największego dołka. Musze przyznać, że w tym byli specjalistami. Każdy. A już na pewno Facundo, jak próbował powiedzieć, któryś z naszych językowych połamańców.
Już wiem, dlaczego Rucy powiedział kiedyś, że w reprezentacji jest bardzo mało poważnych ludzi. W całym siatkarskim środowisku były ich śladowe ilości. Przekonałam się o tym już na samym początku przyjaźni z Kipkiem i Konarem, ale umocniłam się w tym, gdy w Bełchatowie odwiedził nas Winiar. Toż to prawie Człowiek Orkiestra świata siatkówki. Pozytywny, potrafiący odnaleźć się w najbardziej zagmatwanym środowisku, akceptowany i kochany przez wszystkich. To, co zostało ze Skry z poprzedniego sezonu, czyli jakaś jedna trzecia, traktowała go, jak rodzonego brata. Nie dziwię się im. Sama doszłam do wniosku, że to wspaniały człowiek...

Witam!

Dziś trochę późno, ale cóż. Po prostu mam gości i cały dzień na podwórku :)

Nie mam czasu, więc nic specjalnego nie wypisuję.

Pozdrawiam, Aleksowaa <3